ناقدان بزرگ تاکنون در مورد آثار شکسپير و بخصوص شاهکارهاي تراژيک او بسيار نوشته‌اند، ولی اين تحقيقات بندرت بر بينش عميق روانشناختي شکسپير علی‌رغم دانش بسيار محدود روانشناسي در زمان او تأکید داشته است. اين حسّاسيت و گاه آگاهي شکسپیر به زواياي تاريک ذهن انسان است که او را به عنوان نويسنده «طبيعت» جاودان ساخته است. علم پزشکي و روانشناسي در زمان او صرفاً به همان اطلاعات و ميراث قدما محدود بود و بيش از آن تحوّلي صورت نگرفته بود. شکسپير در حالي که از همان اطلاعات در ارائه شخصيت‌ها بهره مي‏گيرد، با موشکافي به آناتومي ذهن شخصيت‌هايش مي‏پردازد که در نوع خود بي‏نظير است. هدف نگارنده اين است که با نگاهي به اطلاعات روانشناختي بسيار محدود در زمان شکسپير نشان دهد چگونه او تمام توانايي‌هاي شعري و نمايشي خود را بکار مي‏گيرد تا به عواملي که شخصيت‌هاي اصلي اين چهار تراژدي را تحت تأثير قرار داده و در نتیجه به کاوش ذهن خسته و گاه بيمار آنان بپردازد. اين کتاب کوششي است تا با بهره‌گيري از نظريات پراکنده ناقدان در اين مورد و با حساسيت بيشتر در مورد خود آثار و جنبه روانشناختي آن‌ها نشان داده شود که شکسپير در این آثار از زمان خود فراتر رفته و چون روانشناسي تيزبين به زواياي تاريک ذهن و روح شخصيت‌هاي اصلي داستان‌هايش نفوذ کرده است.