زمانی بود که رونق تئاتر را نشانة رشد و ارتقاء تمدن می‌دانستند که با اوج این هنر به اوج می‌رسید، و با تنزل آن تمدن‌ها مضمحل می‌شدند. تئاتر و هنر به‌طورکلی، غذای روح انسان است و مکان‌های هنری از این‌دست به اندازة بیمارستان‌ها که مکان درمان جسم هستند، برای درمان و تعالی روح حیاتی‌اند. آن‌چه در مورد آثار و نمایشنامه‌های دکتر قطب‌الدین صادقی مرا به شعف وامی‌دارد، زحمت ایشان در استفاده از افسانه‌ها، اساطیر و فولکلور مردم شریف و اصیل خطة کردستان و شناساندن آن‌ به مخاطبان غیرکرد است. افزون بر آن، قدرت قلم ایشان در آفرینش آثاری که می‌توانند هم شخص وی و هم آثار فرهنگی قومی وی را جاودانه سازد ستودنی است.

هلن اولیایی‌نیا